آمادگی برای شهادت:

شرایطی كه برای او پدید آمده بود، زمینه را برای شهادت او فراهم كرده بود و این مسأله‌ای بود كه او انتظارش را می‌كشید. اما اینكه حضرت فاطمه (سلام الله علیها) برای تسریع در مرگ خود دعا كند و یا زودتر مردن خود را از خدا بخواهد، به نظر بعید می‌رسد؛ زیرا با مبانی اعتقادی، چندان سازگاری ندارد.

آری در مواردی ممكن است زندگی به گونه ای باشد كه دیگر ارزش زنده ماندن را نداشته باشد. امیرالمؤمنین (علیه السلام) خود در رابطه با ستمی كه به ناحق درباره دختركی یهودی واقع شده بود فرمود:

اگر در این شرایط مردی از این فاجعه رغبت مرگ كند، بر او ملامتی نیست. [1]

و یا حسین بن علی (علیه السلام) ، مؤمنان را در لقای خدای خود محق می‌داند و آن زمانی كه مردم به حق عمل نكنند و از نسبت به معروف روی‌گردان باشند. . . «ألا ترون أن الحق لا يعمل به و أن الباطل لايتناهى عنه؟ - لیرغب المؤمن فی لقاء ربه محقاً فإنّی لا أری الموت إلاّ سعادة، و الحیاة مع الظالمین إلاّ برما. [2]

تقاضای حضرت فاطمه (سلام الله علیها) از خدا برای تسریع مرگ و یا رغبت او به مردن اگر درست باشد، از این نوع سخنان است؛ البته حضرت فاطمه (سلام الله علیها) از كسانی نیست كه درباره‌ی نفس مرگ احساس كراهتی داشته باشد. او هم مرگ را چون پلی می‌داند و بدن را چون جسدی برای انتقال از این سرای به سرای دیگر. ضمن اینكه رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلّم) هم در حین وفات او را مژده داد نخستین كسی است كه به او ملحق می‌شود. [3]

بدین سان حضرت فاطمه (سلام الله علیها) درمانده‌ی اسیری نیست كه برای خلاصی خود تقاضای مرگ كند و یا از زحمت زندگی به زجر افتاده، از همسرش نارضایی داشته و خواستار آن باشد. اگر هم در جایی تقاضای مرگ دارد، از همان نوع است.

اخبار مرگ خود:

او دارای بصیرت است و تقوای او چراغ راه اوست و با این چراغ می‌تواند آینده‌اش را ببیند و اِخبار كند.

روزی خبر مرگش را به امام علی (علیه السلام) گفت.

امام علی (علیه السلام) پرسید از كجا می‌گویی؟

گفت: ساعتی بخواب رفتم، حبیبم رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلّم) را در خواب دیدم. به هنگامی كه مرا دید، گفت: دخترم، زود به سویم بشتاب؛ زیرا كه مشتاق دیدار توأم

– گفتم: بخدا قسم شوقم به دیدار تو بیشتر است

- فرمود: تو امشب نزد منی.

- و او راست گفته و وفای به عهد دارد.

روایات در این زمینه متعدد و از نظر محتوا مختلف است. ولی در كل، همه‌ی آنها یك مسأله را اعلام می‌دارند. و آن مسأله خبردادن از مرگ است. از جمله سخنی است كه در روضة الواعظین آمده كه فرمود: ای پسر عم! دل تمنای مرگ دارد. و ساعتی بعد باید به پدرم ملحق گردم (فقالت یابن عم، انه قد نعیت إلی نفسی و اننی لاحقة بأبی ساعة بعد ساعة[4].

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

پی‌نوشت:

[1] . نهج البلاغه.

[2] . بررسی تاریخ عاشورا.

[3] . مناقب، ج 3، ص 362.

[4] . روضة الواعظین.