اولا اسلام نگفته زنان خانه نشین باشند، بلکه حضور زنان در محیط های مختلط را دارای تبعاتی می داند و می خواهد محیط های مختلط کم تر باشد.

ثانیا غیر مطلوب بودن محیط های مختلط برای شرایط عادی است و الا در شرایط خاص، در اسلام زن در وسط اجتماع و در حساس ترین موقعیت ها هم ایفای نقش می کند. و در تاریخ در کنار نقش تاریخی حضرت زهرا ( س) شاهد حضور دو زن در منصب رهبری نیز هستیم که حضرت زینب ( س) و عمه امام زمان در مقطعی رهبری شیعه را به عهده گرفتند.

ثالثا خانه انسان، زندان نیست که با تعابیری القاء کننده حالت حبس آن را ناروا جلوه دهیم. بلکه خانه انسان محل آرامش و سکونت است که انسان بهترین و راحت ترین اوقاتش را در آنجا سپری می کند. و مردان نیز، مشتاقند کار روزانه شان تمام شود، تا به خانه خود بازگردند. بنابراین باید توجه کنیم که القائات فریبنده بر روی ما اثر نگذارد.

رابعا باید بنگریم، آنان که اصرار دارند هر طور شده، زن را از خانه بیرون بکشند، به زن چه جایگاهی داده اند؟ اسلام با تاکید بر حجاب در بیرون از خانه، می خواهد زن در جامعه بدون جاذبه های جنسیتی وجود داشته باشد و به عنوان یک انسان فارغ از جنسیت به او نگاه شود، آیا نگاه و نظر کسانی که جایگاه اصلی زن را در بیرون از خانه تعریف می کنند، آن جایگاه را با جاذبه جنسیتی تعریف می کنند؟ و در عمل با زن چه کرده اند که تبدیل به ابزار جنسی شده است!

خامسا اگر ارزش ها را این گونه تعریف کنیم که جایگاه افراد در جامعه، ارزش ساز است، چه جایگاهی بالاتر از آنکه زیر بنایی ترین نهاد اجتماع را می سازد، وجود دارد؟ آیا نقشی محوری تر از نقش مادری می توان در اجتماع یافت؟ آن هم در حالی که تمام افراد جامعه، آن گونه در جامعه نقش آفرینی می کنند که تربیت شان اقتضاء کرده و هیچ عنصری هم به اندازه مادر در تربیت موثر نیست.