یكى از پيشنهادهائى كه آقايان كرديد و من ميپسندم، تشكيل يك مؤسسه ى آموزشى است براى تبليغات بين المللى. البته اين را بنده اگر بخواهم درست به ياد بياورم، شايد حدود چهارده پانزده سال قبل مطرح كردم. در آنوقت يكى از آقايانِ بزرگان حوزه كه امروز بحمداللَّه حيات بابركتشان ادامه دارد، يك بيمارى اى پيدا كردند، رفتند خارج از كشور – يكى از كشورهاى اروپائى – براى معالجه.

در آنجا جوانها و دانشجوها و ايرانيها به ايشان مراجعه كردند كه آقا مثلاً بيائيد اينجا در فلان جلسه صحبت كنيد، بيائيد فلان جا سخنرانى كنيد. يك ماه يا بيشتر اين آقاى بزرگوار و محترم را نگه داشتند و ايشان نيازها را ديد. بعد كه ايشان آمدند اينجا، از من وقت ملاقات خواستند و آمدند ملاقات كردند با من، و اوقات تلخى با من، كه آقا چرا شما به اين نيازها جواب نميدهيد؟ چرا پاسخ نميدهيد؟ اين همه نياز هست. من گفتم حالا ما يك كارهائى البته كرده ايم، اما دست ما هم خالى است؛ حالا الان اين گوى و اين ميدان. شما برويد در قم يك مدرسه براى تربيت مبلّغين دينى براى دنياى خارج از ايران برنامه ريزى كنيد و علىّ نفقة عياله – همين جور گفتم – خرجش با من؛ هزينه هايش را من، همه را متحمل ميشوم. مدرسه اش را شما بسازيد؛ من كه نميتوانم بيايم قم، مدرسه درست كنم. ايشان رفتند و يك مدتى هم تلاش كردند و به نظرم يك اطلاعيه اى هم در قم داده شد كه كسى كه ميخواهد شركت كند، بيايد اينجا، و بعد هم فراموش شد! تا حالا هم فراموش شده است. اين كار را بكنيد. اين كار بسيار كار خوبى است؛ كار لازمى است.

سخنرانی مقام معظم رهبری در جمع نخبگان حوزه